Gönül isterdi ki, güzel şeyler yazalım güzel konular işleyelim ama ne yazık ki yaşamak bir gönül işi değil.

Bu ülkede insanın insana verdiği değer giderek azaldı.

Hayvanları katlettik durmadık.

Eşeklerin eşekliğinden utandığı bir ülke yarattık ama biz insanlığımızdan utanmadık.

Çocukların çocuklara zulüm ettiği bir sosyal çevre yarattık hepimiz sustuk. Susmaya devam ediyoruz.

Kadınlar ölmüştü bu ülkede infialler olmuştu bir zamanlar bugün yine bir kadın öldü, polis basın subaylığı "canına kıydı" yazıyor, okuduk haberleştirdik

'Yüce' Mecliste konuşuldu dinledik ama yine sustuk yine insanlığımızdan utanmadık.

Seks işçisiymiş, zorbalar da yabancıymış zaten bizim çocuklarımız yapmaz ya, eşekler onlar da eşek işte ölüşse vurulmuşlarsa ne olmuş yani!!!

Gerçekten toplumsal olarak tepkisizliğimiz böyle devam edecek mi?

Bizim çocuğumuz zorbalığa uğrayana kadar, bizim ev hayvanımız katledilene kadar, bizim annemiz kız kardeşimiz belki de kendimiz canına kıyma noktasına gelene kadar mı?

Bizim sınırımız nedir?

Biz ne zaman susmaktan "bana ne" demekten vazgeçeceğiz?

Bunun bir zamanı var mı bizim sınırımız nerede?

İnancımız ne olursa olsun, hangi değerlere sahip olursak olalım, dinimiz, dilimiz, ırkımız, rengimiz, görüşümüz bizim sınırımız nerede?

Hangi zaman diliminde kaybolduk, hangi dönemde koptuk kendimizi bıraktık.

Kendi kendimizden ne kadar uzaklaştık?

Kimiz biz?

Sahi biz kimdik?

Biz bu hale kim ya da kimler getirdi diye sormak istemiyorum. Bundan 5-10 yıl önce yazmış olsaydım bu yazıyı sorardım belki.

Bize bunu kim ya da kimler yaptı diye. Bugünün farkındalığı ile sormuyorum.

Biliyorum ki, toplumsal yozlaşmanın da kültürel yok oluşun da sebebi biziz.

Çünkü biz direnmeyi bilmedik, kişisel ve zümresel çıkarların dışında "biz" olmak için bir araya gelmedik. Ya da yeterince dik duramadık.

Sahi kimdik biz? Peki kim olduk biz şimdi?